De tijd vliegt …….. het relaas van de slotavond, vrijdag 20 mei, gezien door de ogen van onze reporter Clarie Pieters.
Vandaag alweer de laatste dag. De start is vandaag midden in het centrum van Heythuysen bij eetcafé de Tump. Het is er druk. Veel opgewonden, blije kinderen die aan hun laatste tocht beginnen voordat ze hun felbegeerde medaille in ontvangst mogen nemen.
Vandaag is het de tocht van de W’s: Wandelen, verharde wegen, wind, weidse uitzichten en wat doet het weer.
De route loopt door het buurtschap Maxet en is er een van lange rechte wegen met mooie uitzichten waar natuur en landbouw in elkaar opgaan. Als ik over de Arenbos loop, hoor ik pas goed hoe hard het waait. Het eerste waar ik aan moet denken zijn dan ook de liedjes ‘Hoor de wind waait door de bomen’ en ‘Wat ruist er in het struikgewas’.
Na een tijdje ben ik aan de wind gewend en dringen ook andere geluiden tot me door. Ik hoor de Koekoek roepen, maar deze laat zich niet zien. Ook kikkers kwaken volop. Ik geloof dat het mannetjes zijn die in deze tijd van het jaar de vrouwtjes met hun gekwaak proberen te lokken. Door de prachtige wolken en de afwisselende uitzichten en fraaie dorpsgezichten is ook deze route weer heel bijzonder en kun je volop genieten. Het is ook een route om te mijmeren. Je hoeft niet zo op te letten of je wel goed loopt. Gedachten krijgen de vrije loop en er komt ruimte voor ontspanning. Of zoals Jaap de Ruiter (schrijver van wandelgidsen) ooit uitsprak: ‘wandelen is even alles laten lopen’.
Natuurlijk is er ook weer een extra waterpost en enkele kilometers verder de stempel- en pauze- post. Ook hier is het weer reuze gezellig.
Tot slot via het schelpenpad langs de Noorderbaan weer het dorp in, maar eerst even de schaapjes tellen die daar -net ontdaan van hun warme jasje- aan het grazen zijn. In de Vlasstraat staan pilaren met ballonnen en is het duidelijk dat het einde van deze mooie en bijzondere wandelvierdaagse (na 2 jaar Corona) ten einde loopt.
Vandaag heb ik de 10 kilometer gelopen. Ik hoorde in de wandelgangen dat de 12,5 km niet doorgaat omdat ergens het gras niet was gemaaid en erg hoog staat. Tja, en als je nog steeds niet weet wat er in het struikgewas ruist (liedje van Toon Hermans), kun je daar dan beter niet lopen.
Bij de finish is het druk. Veel medailles worden uitgereikt en natuurlijk moet dit moment worden vereeuwigd. In de zaal is het gezellig. Vrolijke muziek klinkt en overal blije, voldane gezichten.
Tot volgend jaar!
De foto’s van de slotavond tonen o.a. de trotse wandelaars met hun felbegeerde medaille. Dit is de laatste serie van deze wandelweek. Foto’s van Josine Janssen uit Grathem: klik hier
